Fryderyk, Franciszek urodził się 22 lutego lub 1 marca 1810 roku w Żelazowej Woli koło Sochaczewa (55 kilometrów od Warszawy). Ojciec jego – Mikołaj - pochodził z Francji (Lotaryngii) i był nauczycielem języka francuskiego, matka – Justyna Krzyżanowska – pochodziła z drobnej szlachty kujawskiej. Wkrótce po urodzeniu się Fryderyka rodzice przenieśli się do Warszawy, gdzie Mikołaj Chopin został nauczycielem w Liceum Warszawskim. Oprócz syna Fryderyka państwo Chopinowie mieli jeszcze 3 córki: Ludwikę (ur. 1807 r.) najstarszą; Izabelę (ur. 1811 r.) i Emilię (ur. 1812 r.), która w wieku 15 lat zmarła na gruźlicę. Od najmłodszych lat Fryderyk objawiał ogromny talent muzyczny. Uczył się gry na fortepianie u Wojciecha Żywnego i już w wieku 7 lat koncertował w warszawskich salonach arystokracji wzbudzając swoja grą i kompozycjami zachwyt i entuzjazm. W tym czasie powstaje jego pierwsza kompozycja Polonez g-moll, która w rok później ukazuje się drukiem wywołując entuzjastyczny oddźwięk w miejscowej prasie. W 12 roku życia rozpoczął naukę kompozycji u rektora Szkoły Głównej Muzyki – Józefa Elsnera. Kilkakrotnie wakacje spędzał na wsi w Szafarni (ok. 50 km od Torunia) przebywając gościnnie u rodziców jednego ze swych kolegów. Dały one kompozytorowi okazje do słuchania ludowej muzyki, którą potem tak genialnie wykorzystywał w swoich kompozycjach. Przyjacielem z tego okresu był Tytus Wojciechowski, Juliusz Fontana i Stefan Witwicki. W 1829 r. chlubnie kończy naukę w Szkole Głównej Muzyki. Powstaje wtedy wiele utworów świadczących o wielkim talencie, między innymi oba koncerty fortepianowe: f-moll i e-moll. Ten rok związany jest także z koronacją nowego cara rosyjskiego, Mikołaja I, na króla polskiego. W związku z tym faktem do Warszawy przybywa wiele wybitnych osobistości z kraju i zagranicy, wśród których nie zabrakło także muzyków. Największą atrakcją sezonu był Nicolo Paganini, włoski skrzypiec wszechczasów. Jego wirtuozowska gra wywarła na Chopinie ogromne wrażenie, co odbiło się w jego twórczości zwłaszcza w etiudach – utworach kształcących umiejętności techniczne pianisty. W 1830 r. czterokrotnie występuje w Warszawie publicznie wykonując swoje utwory, m.in. Koncert fortepianowy f-moll czy Fantazję na tematy pieśni polskich. W tym też roku wyjeżdża z Warszawy nie przeczuwając, że już nigdy do kraju nie wróci. Pięć dni po jego przybyciu do Wiednia wybucha Powstanie Listopadowe. Osiem miesięcy przebywa on we Wiedniu, następnie przez Stuttgart udaje się do Paryża, gdzie mieszka aż do śmierci. W Stuttgarcie dociera do niego wiadomość o upadku powstania. Rozpacz i ogromny żal powodują, iż kompozytor tworzy słynną Etiudę c-moll zwaną Rewolucyjną. Paryż w tym czasie był ośrodkiem kulturalnym Europy. Przybywają do niego literaci, malarze, politycy, arystokraci polscy: hrabina Delfina Potocka, Czartoryscy, Lelewel. Chopin szybko zyskuje sławę znakomitego pianisty i kompozytora. W 1832 r. (w niecały rok od przybycia) Chopin daje swój pierwszy koncert wraz z innymi artystami w słynnej sali Pleyela (właściciela fabryki fortepianów). Zostaje także członkiem patriotycznego Towarzystwa Literackiego Polskiego, którego prezesem był Adam Czartoryski. Poznaje zatem wybitnych pisarzy: Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego, Henryka Heinego czy Wiktora Hugo. Ponadto spotyka się z takimi muzykami, jak: Franciszek Liszt, Hector Berlioz, Feliks Mendelssohn czy Robert Schumann. To Schumann właśnie na łamach swojego pisma muzycznego umieszcza słynne zdanie o Chopinie: „kapelusze z głów, panowie - oto geniusz”. Nie upłynął rok, a Chopin stał się znanym pianistą w Paryżu. Był znanym nauczycielem muzyki, utrzymywał się także z publikacji swoich utworów. W 1835 r. dowiaduje się, że jego rodzice wyjeżdżają do Karlsbadu. Wyruszył zatem w drogę na spotkanie. Tam widział ich po raz ostatni. W roku 1837 zaprzyjaźnił się z francuską powieściopisarką Aurorę Dudevant, używającą pseudonimu George Sand, z którą łączyła go bliska znajomość do 1847 r.. Często lato spędzał w jej posiadłości w Nohant, gdzie powstało wiele jego dzieł. Razem wybrali się także na Majorkę gdzie powstaje cykl Preludia. Przyjacielem Chopina z tego okresu był znakomity malarz Eugene Delacroix. Z wielką przyjemnością spędzał z nim wiele godzin na dyskusjach o sztuce. Po śmierci ojca (1844 r.) spotęgowało się u Chopina uczucie osamotnienia i tęsknoty, mimo ciągłych odwiedzin licznych przyjaciół. W 1848 r. wybucha w Europie rewolucja dająca początek Wiośnie Ludów. Chopin odbywa jeszcze ostatnią podróż koncertową do Anglii i Szkocji, mimo choroby. Był już poważnie chory na gruźlicę. Zmarł 17 października 1849 roku w Paryżu. Pochowany został na cmentarzu Pere – Lachaise, a serce Chopina jako symbol umiłowania ojczyzny przez artystę przewieziono do Warszawy i wmurowano w filar kościoła św. Krzyża. Na tablicy wypisano cytat z Ewangelii: „Gdzie skarb twój, tam serce twoje”.