Ulgi w podatkach lokalnych uregulowane w ustawie Ordynacja podatkowa:

Organ podatkowy na wniosek podatnika może udzielić następujących ulg w podatkach lokalnych:

  • odroczenie terminu płatności podatku,
  • rozłożenie zapłaty podatku na raty,
  • odroczenie terminu zapłaty zaległości podatkowej warz z odsetkami za zwłokę,
  • rozłożenie na raty zapłaty zaległości podatkowej wraz z odsetkami za zwłokę,
  • umorzenie zaległości podatkowej, odsetek za zwłokę lub opłaty prolongacyjnej.

Warunkiem koniecznym do otrzymania ulgi jest złożenie wniosku i wykazanie ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego. Przez ważny interes rozumiemy: interes podatnika lub publiczny (nie ma definicji ustawowej). W literaturze wskazuje się, że "interes podatnika" to pewien stan oczekiwania, określona potrzeba zachowania posiadanych już korzyści lub wyczekiwania na pojawienie się pewnego dobra. Interes publiczny należy rozumieć jako dyrektywę postępowania, nakazującą mieć na uwadze respektowanie wartości wspólnych dla całego społeczeństwa lub danej społeczności lokalnej (jednostki samorządu terytorialnego), takich jak: sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie obywateli do organów władzy publicznej, sprawność działania aparatu państwowego itp. Zasadniczy wpływ na sprecyzowanie omawianych pojęć ma orzecznictwo sądowe. W szeregu orzeczeń sąd, rozpatrując konkretne sprawy, wskazywał na przesłanki, których wystąpienie świadczyło o istnieniu "ważnego interesu podatnika lub interesu publicznego". Na podstawie analizy orzecznictwa można wskazać na kilka głównych tez, precyzujących te niedookreślone pojęcia: ważny interes podatnika to sytuacja, gdy z powodu nadzwyczajnych, losowych przypadków podatnik nie jest w stanie uregulować zaległości podatkowych. Będzie to utrata możliwości zarobkowania, utrata losowa majątku. Przesłanka "ważnego interesu podatnika" obejmuje "zagrożenie egzystencji" podatnika.

W przypadku udzielania ww. ulg na wniosek podatnika prowadzącego działalność gospodarczą ulgi te:

  • nie stanowią pomocy publicznej,
  • stanowią pomoc de minimis - w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis,
  • stanowią pomoc publiczną.

Pomoc publiczna zgodnie z art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej z dnia 1 grudnia 2009 r. (tzw. Traktat z Lizbony) to " z zastrzeżeniem innych postanowień przewidzianych w Traktatach, wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna z rynkiem wewnętrznym w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi".

Pomoc publiczna - występuje w przypadku łącznego wystąpienia następujących przesłanek:

  1. Przedsiębiorca/Działalność gospodarcza.
  2. Zasoby/Środki publiczne.
  3. Przysporzenie/Korzyść ekonomiczna.
  4. Zakłócenie lub groźba zakłócenia konkurencji.
  5. Wpływ na handel wewnątrzwspólnotowy.

W czasie epidemii ulgi mogą być udzielane:

  1. w ramach pomocy de minimis–to pomoc, której udzielenie z uwagi na jej znikomą wartość, nie skutkuje zakłóceniem konkurencji w wymiarze wspólnotowym, to pomoc – której kwota uzyskana przez danego przedsiębiorcę w ciągu trzech kolejnych lat nie przekracza 200 000 EUR brutto. Dla podmiotów prowadzących działalność gospodarczą w zakresie transportu drogowego towarowego wartość pomocy nie może przekroczyć 100 000 EUR brutto. Wielkość pomocy de minimis w rolnictwie –produkcja pierwotna produktów rolnych (hodowla zwierząt, uprawa zbóż, sadownictwo, ogrodnictwo) nie może przekroczyć 15 000 EUR brutto, a w sektorze rybołówstwa –30 000 EUR brutto. Dokonując oceny bierze się pod uwagę bieżący rok kalendarzowy oraz dwa poprzednie lata. W przypadku ubiegania się o tę ulgę do wniosku należy dołączyć:
  • informację o której mowa w § 2 ust. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 marca 2010 roku. (Dz.U. Nr 53, poz. 311) – formularz informacji de minimis,
  • sprawozdania finansowe za okres 3 ostatnich lat obrotowych (w przypadku ulgi o odroczenie lub rozłożenie na raty),
  • zaświadczenia o pomocy de minimis i pomocy de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie jakie podmiot otrzymał w roku, w którym ubiega się o pomoc, oraz w ciągu 2 poprzedzających go lat, albo oświadczenia o wielkości pomocy de minimis i pomocy de minimis w rolnictwie otrzymanej w tym okresie, albo oświadczenia o nieotrzymaniu takiej pomocy w tym okresie.
  1. na podstawie Komunikatu Komisji– Tymczasowe ramy środków pomocy państwa w celu wsparcia gospodarki w kontekście trwającej epidemii COVID-19 (2020/C 91 I/01) (Dz.Urz. UE C 91I z 20.03.2020 r.) – kwota pomocy uzyskana przez jednego przedsiębiorcę łącznie z inną pomocą udzieloną zgodnie z sekcją 3.1 Tymczasowych ram nie może przekroczyć 1,600 000 EUR. Przedsiębiorca na dzień 31 grudnia 2019 r. nie spełniał kryteriów przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji w rozumieniu art. 2 pkt 19 rozporządzenia KE nr 651/2014. W przypadku ubiegania się o tę ulgę do wniosku należy dołączyć:
  • informację o której mowa w § 2 ust. 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 marca 2010 roku. (Dz.U. Nr 53, poz. 312 ze zm.) – formularz informacji przedstawianych przez podmiot ubiegający się o pomoc inną niż pomoc de minimis lub pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie,
  • oświadczenie o wysokości otrzymanej pomocy w ramach Tymczasowych ram,
  • oświadczenie, że przedsiębiorca na dzień 31 grudnia 2019 r. nie spełniał kryteriów przedsiębiorstwa znajdującego się w trudnej sytuacji w rozumieniu art. 2 pkt 19 rozporządzenia KE nr 651/2014.

Zgodnie z art. 37 ust. 7 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących pomocy publicznej (tekst jedn. Dz.U. z 2018 r. poz. 362 z późn. zm.) "do czasu przekazania przez podmiot ubiegający się o pomoc zaświadczeń, oświadczeń lub informacji o których mowa w ust. 1, 2 i 5 pomoc nie może być udzielona temu podmiotowi".

Wszelkie ulgi w spłacie należności podatkowych winny być traktowane jako wyjątek od zasady powszechności płacenia podatków w określonych ustawowo terminach i mogą być stosowane tylko w wyjątkowych okolicznościach, gdy zapłata należności na ogólnie obowiązujących zasadach nie jest możliwa z przyczyn niezależnych od podatnika.